Chashu Pashton Service this Sunday, July 13th, starting at 11am

Deacon Gagik Martirosyan will officiate the ‘Chashu Pashtun’ Service this Sunday, July 13th, at 11:00 AM.

Սարկավագ Գագիկ Մարտիրոսյանը մատուցելու է «Ճաշու պաշտոն» հոգևոր ծառայություն, այս կիրակի, առավոտյան ժամը 11-ին: Սիրով սպասում ենք բոլորիդ:

This week, the Armenian Apostolic Holy Church commemorates the feast of the saints: King Tiridates the Great, Queen Ashkhen, and Princess Khosrovidukht.

Tiridates the Great became King of Armenia in the year 287. He later discovered that Gregory, one of his servants, was a Christian and the son of Parthian Anak—the man who had assassinated Tiridates’ father. Enraged, Tiridates had Gregory imprisoned.

By the king’s order, the virgin martyrs known as the Hripsimians, who had fled from Roman Emperor Diocletian and taken refuge in Vagharshapat, were also put to death. According to Agathangelos, following their martyrdom, Tiridates went mad, lost his human form, and wandered among the reeds like a wild beast.

Khosrovidukht, the king’s sister—having already converted to Christianity after witnessing Gregory’s suffering—had a dream three times in which a radiant figure told her that only the man who had been unjustly condemned could heal the king.

Although everyone believed that Gregory the Illuminator had perished—since no one could survive 13 years in the pit of Khor Virap, filled with snakes and scorpions—the Armenian nobles went to the dungeon and brought him out alive.

Gregory healed Tiridates, who, in repentance, first gathered the relics of the Hripsimian virgins and then, carrying large stones from Mount Masis on his shoulders, helped build the Mother See of Holy Etchmiadzin in Vagharshapat.

In the final years of his life, King Tiridates followed Gregory’s example and retreated into a life of asceticism.

Queen Ashkhen and Princess Khosrovidukht were known for their virtuous lives and saintly conduct, and they spent their final years in the fortress of Garni.

The role of Tiridates the Great in Armenian history is immeasurable. He not only united us in one faith and, alongside Gregory the Illuminator, led us to the true God, but also cut us off from the cultural, linguistic, and religious influences of neighboring nations—shaping us into a united and distinct people.

Սիրելի հավատացյալ եղբայրներ և քույրեր,

Այս շաբաթ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին տոնում է սրբերի՝ Տրդատ Մեծ թագավորի, Աշխեն թագուհու և Խոսրովդուխտ արքայաքույրի հիշատակը։

Տրդատ Մեծը, դառնալով Հայոց թագավոր 287 թ.-ին, իմանում է, որ իրեն ծառայող Գրիգորը՝ Պարթև Անակի որդին, քրիստոնյա է։ Երբ բացահայտվում է, որ Գրիգորի հայրը՝ Պարթև Անակը, սպանել է Տրդատ Մեծի հորը, թագավորը զայրույթով Գրիգորին բանտարկում է։

Այնուհետև Տրդատի հրամանով սպանվում են Վաղարշապատի տարածքում ապաստանած՝ Հռոմի Դիոկղետիանոս կայսրից փախած Հռիփսիմյանց կույսերը։ Նրանց նահատակությունից հետո, համաձայն Ագաթանգեղոսի, Տրդատը խելագարվում է, կորցնում է մարդկային կերպարն ու թափառում եղեգնուտներում։

Խոսրովդուխտը՝ Տրդատի քույրը, որ արդեն դարձի էր եկել՝ տեսնելով Գրիգոր Լուսավորչի տառապանքները, երեք անգամ երազում տեսնում է լուսավոր մի անձի, որը հայտնում է, որ Տրդատին կարող է բժշկել միայն նա, ով անարդարաբար դատապարտվել էր։

Չնայած նրան, որ բոլորը վստահ էին՝ Գրիգոր Լուսավորիչը մահացած է, քանի որ ոչ ոք չէր կարող ողջ մնալ օձերով ու կարիճներով լի Խոր Վիրապում՝ այն էլ 13 տարի, հայ իշխանները գնում են այնտեղ և դուրս են բերում Գրիգորին։

Վերջինս բժշկում է Տրդատին, ով ի նշան ապաշխարության նախ օգնում է Հռիփսիմյանց կույսերի նշխարները հավաքել, ապա Մասիս լեռան քարերը ուսերով տեղափոխելով՝ Վաղարշապատում կառուցում է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը։

Կյանքի վերջին տարիներին Տրդատ Մեծը, հետևելով Գրիգոր Լուսավորչի օրինակին, գնում է ճգնության։

Աշխեն թագուհին և Խոսրովդուխտ արքայաքույրը հայտնի էին իրենց բարեպաշտությամբ և սրբակենցաղ վարքով։ Նրանք իրենց կյանքի վերջին տարիներն անցկացրել են Գառնու ամրոցում։

Անգնահատելի է Տրդատ Մեծի դերը հայոց պատմության մեջ։ Նա ոչ միայն համախմբեց մեզ մեկ հավատքի շուրջ և Գրիգոր Լուսավորչի հետ միասին առաջնորդեց դեպի ճշմարիտ Աստված, այլև հեռացրեց մեզ հարևան ժողովուրդների մշակութային, լեզվական և կրոնական ազդեցությունից՝ ձևավորելով միասնական և ինքնության մեջ ամրացած մի ազգ։